De kosmos op papier

Geschreven door Astrid de Wolff, vanuit Star Global Family.

Een verrukt gilletje ontsnapt als een vrouw de tekening op de grond ontdekt. Onverstoorbaar draaft ze naar het kunstwerkje toe. Haar wiebelende tenen installeert ze op de getekende patronen en ze sluit haar ogen. Tranen komen.

Hoewel deze lichamelijke en geestelijke reactie een mooie bevestiging is van de werking van Edwins geometrische tekeningen, is zo’n respons niet meer nodig om hem zelf te overtuigen. “Mijn tekeningen zijn een multidimensionale informatiebron. Als mensen dat niet bewust voelen, dan is het maar gewoon mooi,” glimlacht Edwin Ligt voorzichtig. Eén blik op de complexe geometrische vormen is genoeg om in te voelen dat ‘gewoon mooi’ een te bescheiden omschrijving is. Kleine ‘schrik’ reacties met vergrote ogen en openvallende monden van voorbijgangers verraden dat er wel degelijk iets je systeem opzoekt.

Om een plat velletje met een multidimensionale impact te installeren, zit Edwin vaak meer dan tien dagen gebogen over zijn papier, met passers, linialen en kleuren. Dit afbeelden van de kosmische hologrammen is geconcentreerd monnikenwerk, maar áchter het neerzetten op papier zit misschien nog wel een complexere structuur; een universeel veld dat naar buiten wil komen. Al Edwins A4-formaatjes bevatten een vertaling van gevoelsvelden, universele bewustzijnslagen, die Edwin intuïtief eigen maakt en omzet in een tekening. Edwin: “Als ik gewoon zou tekenen, kan het onmogelijk de bewustzijnsvelden dragen. Daarom ‘groei’ ik samen met de schets. Het is een gevoelsreis met vragen als; wat hebben de geometrische vormen voor betekenis en wat doet het in mijn lichaam. Ik moet zelf eerst door een proces om het veld in de tekening te kunnen stoppen.”

Een multidimensionaal systeem zoals het lichaam, ‘leest’ de trillingen van de kleuren en geometrische vormen die Edwin op papier weet te zetten. Zo ook bij Jari, een andere aanwezige die is getroffen door de werking van een tekening. Edwin’s ogen schieten de lucht in, kijkend naar het antwoord. Zes, dat is de oplossing voor Jari. Het boek met alle werken wordt op schoot getrokken en Edwin spiekt mysterieus tussen de blaadjes. “Ja, nummer zes, dat is hem”, zegt Edwin terwijl hij het boek voor Jari openvouwt. Een diepe, bijna ontroerende, zucht is de reactie die Jari’s lichaam geeft op tekening nummer zes, het geometrisch patroon van ‘vreugde’. Jari neemt even de tijd om het ontwerp op zich te laten inwerken, maar het reisje door zijn lichaam begint al snel. Hart kloppingen, gevoelige onderrug en een druk op de borst zijn slechts een paar symptomen van de werking. Dan spreidt het gevoel zich uit, zet het zich om in een gedachte die Jari stilzwijgend laat ontglippen; “Ik moet mijzelf wel gunnen om vreugde te voelen..”

Het maken van deze complexe schetsen is ooit begonnen bij een intern leerproces eigenlijk bedoeld voor Edwin alleen. Hij had moeite bij zijn gevoel te komen, maar door het maken van abstracte tekeningen ontvogelde zich inzichten. Edwin: “Alles wat ik tekende, waren stukken van mijzelf. Ik gebruikte mijn schetsen als spiegels om bewustzijn te krijgen op mijn lichaam en gevoel. Eerst werden de tekeningen gebruikt om persoonlijke emoties te uiten, nu zijn ze de uitdragers ervan. De kleuren, symmetrie, en de vormen, alles wordt gebracht vanuit het universum. De tekeningen zijn een geometrische blauwdruk van universele bewustzijnslagen.”